Şimdi Okullu Olduk

10 Eylül 2012 Pazartesi. (Biraz karamsar bir yazı...)

Kızım okula başladı...
Kendimi nasıl hissettim derseniz gerip. Ben mi büyüdüm yok sa Duru mu büyüdü anlamadım.
Şurası bir kesinlik ki kendimi daha da büyümüş hissettim...

Aklıma birden beni ilkokul 1 e başladığımda annem ile çekildiğimiz fotoğraf geldi.
Hava nasıl soğuktu anlatamam. Siyah önlük elimde o zaman göre farklı sayılabilecek bond çanta.
(Hala anımsıyorum bordo renkli ve metalik klipsleri olan güzel bir çantaydı... Dayım almıştı diye anımsıyorum şimdi... Annemin aldığı çantayı beğenmemiş hatta bir sürü arıza çıkarmıştım ben o çantayı kullanmam diye. En sonunda dayım bu çantayı getirdi ki anlatamam ne kadar sevindiğimi...)

Bir an gözümün önüne bu fotoğraf geldi. Şimdi ise ben kızımla birlikte aynı sahnedeyim...
Zamanın nasıl hızlı geçtiğini sanırım herkes biliyor...
Yalnız, bu göreceli kavramın farkına vardığınızda bulunduğunuz durum çok önemli. Bir gün ayna karşısında kenimi 85-90 yaşında gördüğümde nasıl olacağımı kestirmek zor belki. Ya o yaş geldiğinde kendinize bakan yaşlı bir surat görürseniz?
Sanırım o siz olmayacaksınız gibi geliyor...
Aslında her yaşta kaç yaşında olduğunuz, kaç hissettiğiniz önemliymiş...
Şimdi ise ben kızımla birlikte okulun bahçesindeyim. Aynı benim ilk okula başladığımda annemle birlikte olduğum gibi :)))
Devir teslim erken gelmiş.

O gün karışık duygular içindeyim. Hatta sudan çıkmış balık gibi bir ara saf saf dolaştığımı hissettim.
Kafamdaki bilinmezlik. 4+4+4 ne getirecek ne götürecek? Duru daha 68 aylık. Bu zamanda çocuğu okula göndermek doğru mu, biz doğru mu  yaptık? vs vs gibi sorular aklıma uçuşuyor. Bir yandan da duru bahçede koşturuyor :) güzel bir ikilem... Bir ara aşağıdaki fotoğrafı çektirdik...

İşte o zaman kızımın büyüdüğünü anladım.

Yaprak Çocuk Evi'ndeki hallerimiz gitmiş, neredeyse genç bir kız çocuğu gelmiş. Bir garip oldum o an.

Güzel tarafı Duru'nun okul arkadaşı Buğra'da aynı okulda ve sınıfta...

En azından sınıfta tanıdığı bir tane arkadaşı olması güzel...

Tabi bizimki daha ilk günden birkaç kişi ile tanışıp arkadaş oldu... Çocuk olmak gerçekten güzelmiş...

Kim çocukluk zamanlarına dönmek ister parmak kaldırsın...?

Allahtan ikisi de çabuk okul havasına alışıp bahçede deliler gibi koşturmaya başladılar...

Şimdi gerçekten okullu olduk :)

Büyümüşüm sanırım...

Hakan Baba

10 Eylül 2012 

Mustafa Mihriban BOYSAN İlkokulu...

Teknoloji ve Hayatimiza Gertirdikleri

Karakterlerden de anlasilacagi gibi bu yaziyi telefonundan yaziyorum. Yazimin arasinda markalari da kullanacagini. Hicbirinden de avanta almadigimi belirtirim.
Suadiye Sutis te otururken Secil ile hiraz konusup daha cok ta cep telefonlarimizdan Foursquare'den nerede oldugumuzu yazip ote yandan yazilanlari okuyup, tatlilarimiz bittikten sonra Secil'in Gratis e girmesinden sonra karar verdim yazmaya. -Klasik olarak- erkeklerin alisveris sevmemesi de bu yaziyi tetikledi. 1,5 dakika sonra kendimi disari attim.  Bir yandanr da Desa'nin QR Kodunu iPhone de okutup kamera arkasi cekimlerini izledikten sonra basladim yazmaya.
Teknoloji...
Sen olmasan ne yapardik :)
Herkesin yorumu bu gunlerde ayni.
Gencler almisler ellerine bir telefon cik cik cik biseyler yaziyorlar...
Cogunlugu da disarida sosyallesmeleri gereken zamani Sosyal Medya ya telefon ile baglanip yapiyorlar.
Asimov'un antlattiklarina az kaldi.
Yakinda robotlarla birlikte yalniz yasayacagiz.

Bitti :-P

Teknoloji: canını sevdiğimin tekno hayatı...

Teknoloji inanılmaz bir hızla ilerliyor.
Son zamanlarda hayatımıza giren yeni bir arama motoru var. Yandex
Yandex öyle bir hızla girdi ki pazara hepimiz şaşırdık. Daha önce sadece arama motoru reklamı görmüş müydük? Belki başka ürünlerin arasına sıkıştırılmıştı ama Yandex in reklamları başka...
Ek ürünleri ise yine baş döndürücü hızla geliyor.
Panoramik görüntüleri içeren haritalar,
Sınırsız mail alanı sunan Yandex Mail (cidden sınırsız olacak mı merak ediyorum, -bizim GSM şirketlerinin sınırsız konuşmasına dönmesin :)  )
Yakında çıkacak olan (26 Mart 2012 de çıkacaktı) Müzik servisi gibi pek çok yenilikle gelmekte...

Türk kullanıcılar da çabuk alıştı sanırım. Google alternatifi eş zamanlı aramaları buradan da yapmaya başladık bile.
Şurası bir gerçek ki Türk İnternet Kullanıcıları olarak "online"/çevrim içi kalmayı çok sevdik.
Yıllar önce 2002 li yıllarda cep telefonundan internet şart olacak. Hep bağlı kalacağız diye konuştuğumuzda insanlar gülüyordu. Şimdi ise bağlı olmadığımızda kendimizi kötü hissediyoruz.

Daha 10 sene önce, "ya cep telefonu olmadığı zamanlardan nasıl buluşuyorlarmış" muhabbeti yapmıyor muyduk?
Şimdi ise internet bağlı değilken ne halt yiyeceğiz muhabbetine döndü iş.
10 sene sonra ne düşüneceğiz şimdiden merak konusu...

Teknoloji bu yazının neresinde? :))))))    sanırım cevabı sizde saklı.
Benim bloğumu bulup okuduysanız ;)

Kalın teknoloji ile :) ......

Nobet gunu

Nobet kutsaldir. Tutulmalidir

Yalnızlık...

İnsanın hapşırduğunda "Çok Yaşa" diyecek birinin hep yanında olması lazım...

Yalnızlık sanırım en zor zamanlarından biridir insanın.
Sabah kalktığında "günaydın" diyecek,
Yemek bittiğinde "eline sağlık" ve "afiyet olsun" konuşmalarının geçeceği,
Hastalandığında veya o hastalandığında su, ilaç, çorba vb. getireceği veya onun getirdiği.
Hapşırdığında ise "çok yaşa" diyecek birinin varlığı inanılmaz önemlidir.

Sanırım (ve çevreden duyduğum kadarı ile) -az- duygusal bir insanım.
Gerçekten de bazı kişilere üzücü gelenler bana normal geldiği için sanki günlük hayatın içinde varmış gibi normal karşılarım. (Nedenini bilmiyorum sormayın)

Yalnız geçen gün gerçekten etkilendim.
Evini kiralayacağımız bir müşterinin evine gittim. Adam durgun biraz da düşünceli geldi. Acaba evini vermek, eski anıları unutmak vs gibi bir durum mu diye düşündüm. Biraz lafladık.

Üç sene önce aynı gün ve aynı saatlerde karısını kaybetmiş.
Bu sabah ta Seçil biraz rahatsızdı, doktora gidecekti. Dünden beri biraz tansiyon yüksekliği ve baş ağrısı olunca insan ister istemez meraklanıyor.

Duru'yu bıraktım eve geldim, hafif bir kahvaltı yapayım dedim ve mısır gevreği yedim.
Bir ara 2-3 kez hapşırdım... İşte o an "çok yaşa" diyen birinin olmaması ne yalan söyleyeyim yalnızlığın hiç te hoş olmadığını fark ettim...
İşte o anda da pazartesi gördüğüm beyin durumunu anladım...
İnsan (hele hele) sevdiği bir insanı kaybederse içine düştüğü durum tahmin edilemez oluyor...

Sanrım benim şansım çevremde deneyim ve bilgilerini paylaşacak insanların olması.
Yıllar önce Seçil'in dedesi de benzer cümleleri kurmuştu...
Dedemizin bir bahçesi vardır. Gerçekten şehir de bir vaha gibi.
Torunlar, çocuklar toplanıp ara sıra bahçeye gider, hem toplanacak meyve sebzeye yardım eder hem de açık havada pişirilen kebap, kızartma börek vs ne varsa yerdik...
Yine o günlerden birinde Dedem ile bahçeyi dolaşıp yapılacak ufak tefek işleri yapıyorduk. Aynen şöyle dedi; "Beheyyyyy Hakaaaan; rahmetli öldüğünde benim için çok zor oldu... Bunca sene çalış, zorlukları atlat, tam rahat edip torunlarla rahat olacakken eşlerden birinin ölmesi çok zor."
Konu sağlıklı ve genç günlerde pek fazla aklımıza gelmese de başa geldiğinde çok farklı oluyor. Ne çocuk ne torun, hiç bir şey eş gibi değil.

Bundan dolayı değil mi MFÖ nün şarkısı "Yalnızlık ömür boyu..." da ömrün hangi zamanında?

Bunun için bugünlerimizi kaliteli geçirmek her şeyeden fazla önem kazanmaya başlıyor.
Allah kimseyi yalnız koymasın.
İstanbul 29 Mart 2012