İhtiyaçlar icatların anasıdır...
Önce aşağıdaki hikayeyi okuyun...
| Okulda öğretmen, lise birinci sınıf öğrencilerine bir kompozisyon ödevi vermişti. Okulda öğretmen, lise birinci sınıf öğrencilerine bir kompozisyon ödevi vermişti. Konu şu idi: "Büyüdüğünüz zaman ne olmak istiyorsunuz?" Onbeş yaşındaki Monty, büyüdüğünde bir at çiftliği sahibi olmayı düşlüyordu. |
|
Ödevine bu düşünü sadece yazmakla yetinmedi, çiftlikte yapılması gereken binaların çizimlerini de ekledi. At çiftliği kesinlikle 300 dönüm olacaktı. Monty, ahırların yanısıra bir de, çiftliğinin orta yerinde yapmayı düşlediği bin metrekarelik kocaman bir evin planını da çizdi. Öğretmen, kompozisyon ödevlerini bir hafta sonra dağıtınca Monty’nin yüzü asıldı. Çünkü kağıdın tepesinde kocaman bir sıfır vardı. Bu yetmiyormuş gibi, öğretmen, sıfırın yanına bir de şu notu eklemişti: "Dersten sonra öğretmenler odasına gel. Seninle görüşmek istiyorum." Monty, öğretmenin söyleyeceklerini beklemeden, kendi merakını gidermek istedi. Ve öğretmenine, niçin sıfır verdiğini sordu. Öğretmen de onunla bu konuda görüşmek istiyordu: "Çünkü sen, büyüdüğün zaman ne olmak istediğini yazmak yerine, saçma sapan düşler yazmışsın." dedi. "Çocuksu düşlerini nasıl gerçekleştirebileceğini hiç düşünmedin mi? Bir at çiftliği kurmanın kaça mal olacağını hiç aklına getirmedin mi? Çok fakir bir ailenin çocuğu olduğunu bilmiyor musun?" Öğretmen bunları söyledikten sonra Monty’ye bir hak daha tanıdı: "Haydi şimdi eve git ve aynı konuda yeni bir kompozisyon yaz." dedi. "Yine öyle saçma sapan düşlere dalma da sana sıfır yerine doğru dürüst bir not vereyim." Monty evde, babasından yardım istedi. "Kusura bakma, sana yardım edemem, yavrum." dedi babası. "Bu öyle bir konu ki, tümüyle seni ve senin geleceğini ilgilendiriyor. Kararını sen kendin vermelisin..." Monty kararını o gece verdi. Yeni bir ödev yazmadı, ertesi gün öğretmene aynı ödev kağıdını getirdi. "Bana verdiğiniz sıfırı not defterinize rahatlıkla geçirebilirsiniz, öğretmenim." dedi. "Ben notumun değişmesi uğruna düşümü, idealimi değiştirmeyeceğim..."
...Monty, karşısındaki topluluğa yaptığı konuşmasını şöyle sürdürdü: "Size bu anımı neden anlattığımı da söyleyeyim" dedi. "Çünkü şu anda tümünüz, benim 300 dönümlük at çiftliğimin orta yerindeki bin metrekarelik evimde bulunuyorsunuz. Şimdi başınızı lütfen şöminenin üstünde duran şu çerçeveye çevirin ve çerçevenin içine bakın. Sıfır not aldığım kompozisyon ödevimi göreceksiniz orada." Monty bunları söyledikten sonra, o akşamki konuklarına bir de öğüt verdi: "Hiç kimseye, düşlerinizi küçümseme fırsatı tanımayın. Kim ne derse desin, siz sadece yüreğinizin sesine kulak verin." dedi... |
Bu akşam, kayın pederim, tuvaletteki kaloriferin üzerinde duran tuvalet kağıdını istedi.
Bizim evde genelde üst raflardaki eşyayı almak için beni çağırırlar... :)
Aklıma; tuvalet kağıtlarını dizmek fikri oluştu ve sifonun üzerindeki boş alanı değerlendirmek geldi.
15 dakikada birşeyler ürettim ve astım...
18 kağıdı asabileceğimiz ve kolaylıkla alacağımız bir düzenek oldu...
Asıl sıkıntı sonrasında başladı.
Eşim Seçil hiç beğenmedi. "Ne o öyle" ile başlayan yorumlar sonrasında, yaptığıma da yapacağıma da pişman bir şekilde yukarıda okuduğunuz hikaye aklıma geldi...
Yıllar önce okumuştum.
Gerçekten de hayatımızda yaptıklarımızı gerekli/gereksiz eleştiren, yaratıcılığınızı öldüren, takdir edilmeyen durumlar vardır.
Asıl önemlisi bunlara nasıl tepki verdiğinizdir.
Kabul edip sıradanlaşıyor musunuz? Yoksa yaptıklarınızın arkasında durup sonuna kadar gidiyor musunuz? Bu önemli...
Yaratıcılığınızı kaybetmeyin... Yüreğinizin sesine kulak verin...
